Kościół Matki Boskiej Bolesnej (Pyrzyce): Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "{{WEdycji}} __NOTOC__ {{Zabytek|nr 1675 z dnia 16 grudnia 1963<ref> [http://wkz.bip.alfatv.pl/strony/menu/9.dhtml Rejestr zabytków nieruchomych województwa z w...") |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | |||
__NOTOC__ | __NOTOC__ | ||
{{Zabytek|nr 1675 z dnia [[16 grudnia]] [[1963]]<ref> [http://wkz.bip.alfatv.pl/strony/menu/9.dhtml Rejestr zabytków nieruchomych województwa z wyłączeniem zabytków archeologicznych w powiatach] W: Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Szczecinie [online]. [Przeglądany 6 lipca 2013]</ref>}} | {{Zabytek|nr 1675 z dnia [[16 grudnia]] [[1963]]<ref> [http://wkz.bip.alfatv.pl/strony/menu/9.dhtml Rejestr zabytków nieruchomych województwa z wyłączeniem zabytków archeologicznych w powiatach] W: Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Szczecinie [online]. [Przeglądany 6 lipca 2013]</ref>}} | ||
| Linia 5: | Linia 4: | ||
|nazwa = Kościół Matki Boskiej Bolesnej w Pyrzycach | |nazwa = Kościół Matki Boskiej Bolesnej w Pyrzycach | ||
|zabytek = | |zabytek = | ||
| − | |grafika = | + | |grafika = Pyrzyce kościół 02.jpg |
| − | |grafika_opis = | + | |grafika_opis = Fot. G. Solecki |
|nazwa_niemiecka = | |nazwa_niemiecka = | ||
|adres = ul. Staromiejska 28, 74-200 Pyrzyce | |adres = ul. Staromiejska 28, 74-200 Pyrzyce | ||
| Linia 20: | Linia 19: | ||
==Historia == | ==Historia == | ||
Pierwotnie był kościołem klasztornym sióstr augustianek, usytuowanym na terenie dawnego podgrodzia, do [[1945]] r. zwanego Starym Miastem. Według tradycji klasztor ufundowany został w [[1250]] r. przez księżnę Małgorzatę, drugą żonę [[Barnim I|Barnima I]] jako filiacja klasztoru w Wulvinghusen w diecezji Hildesheim. Około [[1253]] r. zasiedlony był przez przybyłe stamtąd mniszki. Na [[1255]] r. datują się pierwsze nadania na rzecz klasztoru pyrzyckiego, w następnych latach pozyskał on dalsze nadania w okolicznych wsiach. W [[1256]] r. klasztor otrzymał prawo patronatu nad kościołem parafialnym w Pyrzycach. W [[1262]] r. wzmiankowana jest budowa klasztoru. W [[1301]] r. ks. Otton I nadał konwentowi 14 łanów w Obrominie na budowę i odbudowę klasztoru.<ref>O historii konwentu i rozwoju jego uposażenia – H. Lemcke, Die Bau- und Kunstdenkmäler des Regierungsbezirks Stettin, H. VII, Der Kreis Pyritz, Stettin 1906, s. 466-468; E. Rymar, Pyrzyce i okolice poprzez wieki, Pyrzyce 2009, s. 99-105.</ref> Kościół klasztorny, budowany od ok. [[1260]] r., pierwotnie połączony był od południa z dwoma skrzydłami klasztoru. W XIV w. konwent wzbogacił się o dalsze nadania oraz prawo patronatu nad licznymi kościołami wiejskimi we włościach klasztornych, a także nad kaplicami w Pyrzycach. Wprowadzenie w [[1535]] r. Reformacji na Pomorzu oznaczało rychłą kasatę klasztoru i rozwiązanie konwentu. W [[1538]] r. protestancka rada miejska zajęła majątek parafii, a dla klasztoru powołała syndyka. W [[1541]] r. ks. Barnima IX uchylił patronat klasztoru nad parafią W [[1543]] r. ustanowienie przez księcia świeckiego zarządcy dóbr poklasztornych dało początek domenie pyrzyckiej. W [[1553]] r. wybuchł pożar, który spowodował częściowe zniszczenie klasztoru, który jednak zamieszkały był przez mniszki do [[1574]] r. W [[1588]] r. kościół został przejęty przez ewangelików jako parafialny dla Starego Miasta, a następnie wyremontowany. | Pierwotnie był kościołem klasztornym sióstr augustianek, usytuowanym na terenie dawnego podgrodzia, do [[1945]] r. zwanego Starym Miastem. Według tradycji klasztor ufundowany został w [[1250]] r. przez księżnę Małgorzatę, drugą żonę [[Barnim I|Barnima I]] jako filiacja klasztoru w Wulvinghusen w diecezji Hildesheim. Około [[1253]] r. zasiedlony był przez przybyłe stamtąd mniszki. Na [[1255]] r. datują się pierwsze nadania na rzecz klasztoru pyrzyckiego, w następnych latach pozyskał on dalsze nadania w okolicznych wsiach. W [[1256]] r. klasztor otrzymał prawo patronatu nad kościołem parafialnym w Pyrzycach. W [[1262]] r. wzmiankowana jest budowa klasztoru. W [[1301]] r. ks. Otton I nadał konwentowi 14 łanów w Obrominie na budowę i odbudowę klasztoru.<ref>O historii konwentu i rozwoju jego uposażenia – H. Lemcke, Die Bau- und Kunstdenkmäler des Regierungsbezirks Stettin, H. VII, Der Kreis Pyritz, Stettin 1906, s. 466-468; E. Rymar, Pyrzyce i okolice poprzez wieki, Pyrzyce 2009, s. 99-105.</ref> Kościół klasztorny, budowany od ok. [[1260]] r., pierwotnie połączony był od południa z dwoma skrzydłami klasztoru. W XIV w. konwent wzbogacił się o dalsze nadania oraz prawo patronatu nad licznymi kościołami wiejskimi we włościach klasztornych, a także nad kaplicami w Pyrzycach. Wprowadzenie w [[1535]] r. Reformacji na Pomorzu oznaczało rychłą kasatę klasztoru i rozwiązanie konwentu. W [[1538]] r. protestancka rada miejska zajęła majątek parafii, a dla klasztoru powołała syndyka. W [[1541]] r. ks. Barnima IX uchylił patronat klasztoru nad parafią W [[1543]] r. ustanowienie przez księcia świeckiego zarządcy dóbr poklasztornych dało początek domenie pyrzyckiej. W [[1553]] r. wybuchł pożar, który spowodował częściowe zniszczenie klasztoru, który jednak zamieszkały był przez mniszki do [[1574]] r. W [[1588]] r. kościół został przejęty przez ewangelików jako parafialny dla Starego Miasta, a następnie wyremontowany. | ||
| − | + | [[Plik:Pyrzyce kościół 01.jpg|250px|right|thumb|Widok od północnego zachodu]] | |
Następne dziesięciolecia okazały się jednak dla kościoła niezbyt szczęśliwe, jako że według matrykuły z [[1664]] r. był on w znacznym stopniu zniszczony. Z dokumentu tego wynika, że dach świątyni był w zachodniej części zawalony, a we wschodniej nakryty strzechą. Od [[1690]] r. rozpoczęto remont i wyposażanie wnętrza. W [[1736]] r. wieża kościoła zniszczona została przez huragan. Do odbudowy przystąpiono jednak dopiero w [[1749]] r. Projekt sporządził mistrz budowlany Johann Martin Dames, jego realizacją kierował mistrz murarski Siedow z Pyrzyc. Na lata [[1804]]-[[1805]], [[1812]], [[1817]] przypadają kolejne remonty wieży i dachu kościoła, a na [[1815]] r. – zegara wieżowego. W latach [[1822]]-[[1823]] zbudowano nową emporę muzycznej, której projekt wykonał mistrz budowlany Carl Christian Gottlieb Jütterbock. W tym samym czasie organmistrz August Wilhelm Grüneberg ze Szczecina zbudował 11-głosowe organy. W [[1833]] r. po raz kolejny wyremontowano wieżę projekt mistrza budowlanego Carla Ludwiga Gustava Lentze, wykonał wówczas cieśla Quandt. Na [[1860]] r. przypada następny remont dachu kościoła. W [[1870]] r. przeprowadzono gruntowną restaurację kościoła w formach neogotyckich. Wykonawcą tych prac (w wyniku których powstała m.in. nowa kruchta w miejsce starej rozebranej) był mistrz ciesielski Johann (?) Gaedtke. W [[1882]] r. wykonano kolejny remont wieży i dachu, w trakcie którego wymieniono gontowe pokrycie wieży na łupek. Przynajmniej do pocz. w. XX na drewnianej wieży nad zach. częścią korpusu znajdowały się dwa dzwony – z [[1529]] i [[1569]] r. | Następne dziesięciolecia okazały się jednak dla kościoła niezbyt szczęśliwe, jako że według matrykuły z [[1664]] r. był on w znacznym stopniu zniszczony. Z dokumentu tego wynika, że dach świątyni był w zachodniej części zawalony, a we wschodniej nakryty strzechą. Od [[1690]] r. rozpoczęto remont i wyposażanie wnętrza. W [[1736]] r. wieża kościoła zniszczona została przez huragan. Do odbudowy przystąpiono jednak dopiero w [[1749]] r. Projekt sporządził mistrz budowlany Johann Martin Dames, jego realizacją kierował mistrz murarski Siedow z Pyrzyc. Na lata [[1804]]-[[1805]], [[1812]], [[1817]] przypadają kolejne remonty wieży i dachu kościoła, a na [[1815]] r. – zegara wieżowego. W latach [[1822]]-[[1823]] zbudowano nową emporę muzycznej, której projekt wykonał mistrz budowlany Carl Christian Gottlieb Jütterbock. W tym samym czasie organmistrz August Wilhelm Grüneberg ze Szczecina zbudował 11-głosowe organy. W [[1833]] r. po raz kolejny wyremontowano wieżę projekt mistrza budowlanego Carla Ludwiga Gustava Lentze, wykonał wówczas cieśla Quandt. Na [[1860]] r. przypada następny remont dachu kościoła. W [[1870]] r. przeprowadzono gruntowną restaurację kościoła w formach neogotyckich. Wykonawcą tych prac (w wyniku których powstała m.in. nowa kruchta w miejsce starej rozebranej) był mistrz ciesielski Johann (?) Gaedtke. W [[1882]] r. wykonano kolejny remont wieży i dachu, w trakcie którego wymieniono gontowe pokrycie wieży na łupek. Przynajmniej do pocz. w. XX na drewnianej wieży nad zach. częścią korpusu znajdowały się dwa dzwony – z [[1529]] i [[1569]] r. | ||
| − | + | [[Plik:Pyrzyce kościół 03.jpg|250px|right|thumb|Widok od północnego wschodu]] | |
Do [[1945]] r. zachowały się elementy dawnego wyposażenia: m. i. barokowy ołtarz ok. [[1690]] r., wykonany prawdopodobnie z wykorzystaniem malowideł z wcześniejszej, renesansowej nastawy (w polu głównym umieszczono przedstawienie Ukrzyżowania, w skrzydłach sceny Zwiastowania, Bożego Narodzenia, Niesienia Krzyża (?) i Pokłonu Trzech Króli, w predelli Ostatniej Wieczerzy, na cokołach kolumn wizerunki świętych Piotra i Pawła, w zwieńczeniu przedstawienie Wniebowstąpienia, zaś na belkowaniu plastyczne figury Ewangelistów). Przy ścianie południowej ustawiona była barokowa ambona z plastycznymi figurami Salvatora Mundi i Ewangelistów na ściankach korpusu oraz figurami putt z Arma Christi w zwieńczeniu baldachimu. Do elementów wyposażenia należała też misa chrzcielna w. XV/XVI z przedstawieniem Grzechu Pierworodnego. W lutym [[1945]] r. kościół został w znacznym stopniu zniszczony podczas walk o miasto. W gruzach legły wówczas także sąsiednie budynki domeny pyrzyckiej. Przez kilka powojennych dziesięcioleci kościół pozostawał w ruinie. W [[1986]] r. został przekazany parafii rzymsko-katolickiej w Obrominie. Odbudowany w latach [[1989]]-[[1991]] według projektu dra inż. architekta Macieja Płotkowiaka, został w [[1991]] poświęcony jako parafialny.<ref>Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, Seria nowa, tom XIII, zesz. 1, województwo zachodniopomorskie, powiat pyrzycki, Warszawa 2013, s. 170-171.</ref> | Do [[1945]] r. zachowały się elementy dawnego wyposażenia: m. i. barokowy ołtarz ok. [[1690]] r., wykonany prawdopodobnie z wykorzystaniem malowideł z wcześniejszej, renesansowej nastawy (w polu głównym umieszczono przedstawienie Ukrzyżowania, w skrzydłach sceny Zwiastowania, Bożego Narodzenia, Niesienia Krzyża (?) i Pokłonu Trzech Króli, w predelli Ostatniej Wieczerzy, na cokołach kolumn wizerunki świętych Piotra i Pawła, w zwieńczeniu przedstawienie Wniebowstąpienia, zaś na belkowaniu plastyczne figury Ewangelistów). Przy ścianie południowej ustawiona była barokowa ambona z plastycznymi figurami Salvatora Mundi i Ewangelistów na ściankach korpusu oraz figurami putt z Arma Christi w zwieńczeniu baldachimu. Do elementów wyposażenia należała też misa chrzcielna w. XV/XVI z przedstawieniem Grzechu Pierworodnego. W lutym [[1945]] r. kościół został w znacznym stopniu zniszczony podczas walk o miasto. W gruzach legły wówczas także sąsiednie budynki domeny pyrzyckiej. Przez kilka powojennych dziesięcioleci kościół pozostawał w ruinie. W [[1986]] r. został przekazany parafii rzymsko-katolickiej w Obrominie. Odbudowany w latach [[1989]]-[[1991]] według projektu dra inż. architekta Macieja Płotkowiaka, został w [[1991]] poświęcony jako parafialny.<ref>Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, Seria nowa, tom XIII, zesz. 1, województwo zachodniopomorskie, powiat pyrzycki, Warszawa 2013, s. 170-171.</ref> | ||
| Linia 28: | Linia 27: | ||
Kościół usytuowany na wschód od miasta średniowiecznego, poza obrębem murów obronnych, na otwartym terenie zielonym. | Kościół usytuowany na wschód od miasta średniowiecznego, poza obrębem murów obronnych, na otwartym terenie zielonym. | ||
==Architektura== | ==Architektura== | ||
| + | [[Plik:Pyrzyce kościół 04.jpg|250px|right|thumb|Wnętrze w kierunku wschodnim]] | ||
Kościół wczesnogotycki. Orientowany, od południa połączony z nową plebanią, wzniesioną na miejscu wschodniego skrzydła klasztoru. Murowany z cegły w wątku wendyjskim, nad kruchtą od północy nakryty podwyższonym stropem, utworzonym przez odeskowanie więźby dachowej. Przy ścianie zachodniej wbudowana nowa żelbetowa empora muzyczna wsparta na ośmiu słupach. Otwory okienne ostrołukowe, rozglifione z ceglanym laskowaniem. W ścianach wschodniej i zachodniej wielkie dwukondygnacyjne, trójdzielne okna, w ścianach bocznych mniejsze okna dwudzielne. W kruchcie od północy portal o czterouskokowych profilowanych ościeżach. W ścianie zachodniej przy narożniku północnym niewielki, półkoliście zamknięty otwór wejścia. Na zewnątrz wtórnie dobudowane szkarpy w narożniku północno-wschodnim i we wschodniej partii ściany północnej. W elewacjach wschodniej i zachodniej wielkie okno sięgające do 2/3 wysokości szczytu, ujęte po bokach blendami, dwiema szerokimi z każdej strony okna na poziomie parapetu i czterema w każdej z bocznych partii szczytu. W elewacji wschodniej powyżej okna blenda dwudzielna. We wschodniej partii elewacji południowej fragmenty ostrołukowego fryzu arkadowego na konsolach.<ref>H. Lemcke, op. cit., s. 468-470; Katalog Zabytków…, s. 171 oraz il. 22-24.</ref> Dach dwuspadowy kryty blachą, z usytuowaną po stronie zachodniej współczesną sygnaturką w formie wysmukłej sześciobocznej wieży z latarnią o ostrosłupowym hełmem, krytym blachą. | Kościół wczesnogotycki. Orientowany, od południa połączony z nową plebanią, wzniesioną na miejscu wschodniego skrzydła klasztoru. Murowany z cegły w wątku wendyjskim, nad kruchtą od północy nakryty podwyższonym stropem, utworzonym przez odeskowanie więźby dachowej. Przy ścianie zachodniej wbudowana nowa żelbetowa empora muzyczna wsparta na ośmiu słupach. Otwory okienne ostrołukowe, rozglifione z ceglanym laskowaniem. W ścianach wschodniej i zachodniej wielkie dwukondygnacyjne, trójdzielne okna, w ścianach bocznych mniejsze okna dwudzielne. W kruchcie od północy portal o czterouskokowych profilowanych ościeżach. W ścianie zachodniej przy narożniku północnym niewielki, półkoliście zamknięty otwór wejścia. Na zewnątrz wtórnie dobudowane szkarpy w narożniku północno-wschodnim i we wschodniej partii ściany północnej. W elewacjach wschodniej i zachodniej wielkie okno sięgające do 2/3 wysokości szczytu, ujęte po bokach blendami, dwiema szerokimi z każdej strony okna na poziomie parapetu i czterema w każdej z bocznych partii szczytu. W elewacji wschodniej powyżej okna blenda dwudzielna. We wschodniej partii elewacji południowej fragmenty ostrołukowego fryzu arkadowego na konsolach.<ref>H. Lemcke, op. cit., s. 468-470; Katalog Zabytków…, s. 171 oraz il. 22-24.</ref> Dach dwuspadowy kryty blachą, z usytuowaną po stronie zachodniej współczesną sygnaturką w formie wysmukłej sześciobocznej wieży z latarnią o ostrosłupowym hełmem, krytym blachą. | ||
Aktualna wersja na dzień 18:42, 8 kwi 2020
| Kościół Matki Boskiej Bolesnej w Pyrzycach | |||
| |||
| Wyznanie | rzymskokatolickie | ||
| Data poświęcenia | 1991 | ||
Kościół Matki Boskiej Bolesnej – kościół parafialny, rzymskokatolicki w Pyrzycach, w gminie Pyrzyce, w powiecie pyrzyckim. Należy do Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej, dekanatu Pyrzyce.
Historia
Pierwotnie był kościołem klasztornym sióstr augustianek, usytuowanym na terenie dawnego podgrodzia, do 1945 r. zwanego Starym Miastem. Według tradycji klasztor ufundowany został w 1250 r. przez księżnę Małgorzatę, drugą żonę Barnima I jako filiacja klasztoru w Wulvinghusen w diecezji Hildesheim. Około 1253 r. zasiedlony był przez przybyłe stamtąd mniszki. Na 1255 r. datują się pierwsze nadania na rzecz klasztoru pyrzyckiego, w następnych latach pozyskał on dalsze nadania w okolicznych wsiach. W 1256 r. klasztor otrzymał prawo patronatu nad kościołem parafialnym w Pyrzycach. W 1262 r. wzmiankowana jest budowa klasztoru. W 1301 r. ks. Otton I nadał konwentowi 14 łanów w Obrominie na budowę i odbudowę klasztoru.[3] Kościół klasztorny, budowany od ok. 1260 r., pierwotnie połączony był od południa z dwoma skrzydłami klasztoru. W XIV w. konwent wzbogacił się o dalsze nadania oraz prawo patronatu nad licznymi kościołami wiejskimi we włościach klasztornych, a także nad kaplicami w Pyrzycach. Wprowadzenie w 1535 r. Reformacji na Pomorzu oznaczało rychłą kasatę klasztoru i rozwiązanie konwentu. W 1538 r. protestancka rada miejska zajęła majątek parafii, a dla klasztoru powołała syndyka. W 1541 r. ks. Barnima IX uchylił patronat klasztoru nad parafią W 1543 r. ustanowienie przez księcia świeckiego zarządcy dóbr poklasztornych dało początek domenie pyrzyckiej. W 1553 r. wybuchł pożar, który spowodował częściowe zniszczenie klasztoru, który jednak zamieszkały był przez mniszki do 1574 r. W 1588 r. kościół został przejęty przez ewangelików jako parafialny dla Starego Miasta, a następnie wyremontowany.
Następne dziesięciolecia okazały się jednak dla kościoła niezbyt szczęśliwe, jako że według matrykuły z 1664 r. był on w znacznym stopniu zniszczony. Z dokumentu tego wynika, że dach świątyni był w zachodniej części zawalony, a we wschodniej nakryty strzechą. Od 1690 r. rozpoczęto remont i wyposażanie wnętrza. W 1736 r. wieża kościoła zniszczona została przez huragan. Do odbudowy przystąpiono jednak dopiero w 1749 r. Projekt sporządził mistrz budowlany Johann Martin Dames, jego realizacją kierował mistrz murarski Siedow z Pyrzyc. Na lata 1804-1805, 1812, 1817 przypadają kolejne remonty wieży i dachu kościoła, a na 1815 r. – zegara wieżowego. W latach 1822-1823 zbudowano nową emporę muzycznej, której projekt wykonał mistrz budowlany Carl Christian Gottlieb Jütterbock. W tym samym czasie organmistrz August Wilhelm Grüneberg ze Szczecina zbudował 11-głosowe organy. W 1833 r. po raz kolejny wyremontowano wieżę projekt mistrza budowlanego Carla Ludwiga Gustava Lentze, wykonał wówczas cieśla Quandt. Na 1860 r. przypada następny remont dachu kościoła. W 1870 r. przeprowadzono gruntowną restaurację kościoła w formach neogotyckich. Wykonawcą tych prac (w wyniku których powstała m.in. nowa kruchta w miejsce starej rozebranej) był mistrz ciesielski Johann (?) Gaedtke. W 1882 r. wykonano kolejny remont wieży i dachu, w trakcie którego wymieniono gontowe pokrycie wieży na łupek. Przynajmniej do pocz. w. XX na drewnianej wieży nad zach. częścią korpusu znajdowały się dwa dzwony – z 1529 i 1569 r.
Do 1945 r. zachowały się elementy dawnego wyposażenia: m. i. barokowy ołtarz ok. 1690 r., wykonany prawdopodobnie z wykorzystaniem malowideł z wcześniejszej, renesansowej nastawy (w polu głównym umieszczono przedstawienie Ukrzyżowania, w skrzydłach sceny Zwiastowania, Bożego Narodzenia, Niesienia Krzyża (?) i Pokłonu Trzech Króli, w predelli Ostatniej Wieczerzy, na cokołach kolumn wizerunki świętych Piotra i Pawła, w zwieńczeniu przedstawienie Wniebowstąpienia, zaś na belkowaniu plastyczne figury Ewangelistów). Przy ścianie południowej ustawiona była barokowa ambona z plastycznymi figurami Salvatora Mundi i Ewangelistów na ściankach korpusu oraz figurami putt z Arma Christi w zwieńczeniu baldachimu. Do elementów wyposażenia należała też misa chrzcielna w. XV/XVI z przedstawieniem Grzechu Pierworodnego. W lutym 1945 r. kościół został w znacznym stopniu zniszczony podczas walk o miasto. W gruzach legły wówczas także sąsiednie budynki domeny pyrzyckiej. Przez kilka powojennych dziesięcioleci kościół pozostawał w ruinie. W 1986 r. został przekazany parafii rzymsko-katolickiej w Obrominie. Odbudowany w latach 1989-1991 według projektu dra inż. architekta Macieja Płotkowiaka, został w 1991 poświęcony jako parafialny.[4]
Usytuowanie
Kościół usytuowany na wschód od miasta średniowiecznego, poza obrębem murów obronnych, na otwartym terenie zielonym.
Architektura
Kościół wczesnogotycki. Orientowany, od południa połączony z nową plebanią, wzniesioną na miejscu wschodniego skrzydła klasztoru. Murowany z cegły w wątku wendyjskim, nad kruchtą od północy nakryty podwyższonym stropem, utworzonym przez odeskowanie więźby dachowej. Przy ścianie zachodniej wbudowana nowa żelbetowa empora muzyczna wsparta na ośmiu słupach. Otwory okienne ostrołukowe, rozglifione z ceglanym laskowaniem. W ścianach wschodniej i zachodniej wielkie dwukondygnacyjne, trójdzielne okna, w ścianach bocznych mniejsze okna dwudzielne. W kruchcie od północy portal o czterouskokowych profilowanych ościeżach. W ścianie zachodniej przy narożniku północnym niewielki, półkoliście zamknięty otwór wejścia. Na zewnątrz wtórnie dobudowane szkarpy w narożniku północno-wschodnim i we wschodniej partii ściany północnej. W elewacjach wschodniej i zachodniej wielkie okno sięgające do 2/3 wysokości szczytu, ujęte po bokach blendami, dwiema szerokimi z każdej strony okna na poziomie parapetu i czterema w każdej z bocznych partii szczytu. W elewacji wschodniej powyżej okna blenda dwudzielna. We wschodniej partii elewacji południowej fragmenty ostrołukowego fryzu arkadowego na konsolach.[5] Dach dwuspadowy kryty blachą, z usytuowaną po stronie zachodniej współczesną sygnaturką w formie wysmukłej sześciobocznej wieży z latarnią o ostrosłupowym hełmem, krytym blachą.
Przypisy
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych województwa z wyłączeniem zabytków archeologicznych w powiatach W: Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Szczecinie [online]. [Przeglądany 6 lipca 2013]
- ↑ Wojewódzki rejestr zabytków, w: Biuletyn Informacji Publicznej Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Szczecinie [online] [Przeglądany 10.08.2013] Dostępny w: http://wkz.bip.alfatv.pl/strony/menu/9.dhtml
- ↑ O historii konwentu i rozwoju jego uposażenia – H. Lemcke, Die Bau- und Kunstdenkmäler des Regierungsbezirks Stettin, H. VII, Der Kreis Pyritz, Stettin 1906, s. 466-468; E. Rymar, Pyrzyce i okolice poprzez wieki, Pyrzyce 2009, s. 99-105.
- ↑ Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, Seria nowa, tom XIII, zesz. 1, województwo zachodniopomorskie, powiat pyrzycki, Warszawa 2013, s. 170-171.
- ↑ H. Lemcke, op. cit., s. 468-470; Katalog Zabytków…, s. 171 oraz il. 22-24.
Bibliografia
- Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, Seria nowa, tom XIII, zesz. 1, województwo zachodniopomorskie, powiat pyrzycki, Warszawa 2013, s. 169-171
- Lemcke H., Die Bau- und Kunstdenkmäler des Regierungsbezirks Stettin, H. VII, Der Kreis Pyritz, Stettin 1906, s. 466-470
- Rymar E., Pyrzyce i okolice poprzez wieki, Pyrzyce 2009, s. 99-105
