Lidia Wysocka: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 9: | Linia 9: | ||
Po wojnie występowała w stolicy. Grała w Miejskich Teatrach Dramatycznych oraz w Teatrze Miniatura i Teatrze Nowym. | Po wojnie występowała w stolicy. Grała w Miejskich Teatrach Dramatycznych oraz w Teatrze Miniatura i Teatrze Nowym. | ||
| − | W roku 1947 wyjechała do '''Szczecina'''. Tu została aktorką [[Państwowy Teatr Polski|Państwowego Teatru Polskiego]], którego założycielem i dyrektorem był jej mąż. W Szczecinie zagrała m.in. w ''Jadzi wdowie'' i ''Zielonym gilu'', sztukach specjalnie dla niej zaadaptowanych przez Juliana Tuwima. | + | W roku 1947 wyjechała do '''Szczecina'''. Tu została aktorką [[Państwowy Teatr Polski|Państwowego Teatru Polskiego]], którego założycielem i dyrektorem był jej mąż. W Szczecinie zagrała m.in. w ''Jadzi wdowie'' i ''Zielonym gilu'', sztukach specjalnie dla niej zaadaptowanych przez Juliana Tuwima. Znana z dobrego gustu, zajmowała się także projektowaniem kostiumów. |
Po powrocie do Warszawy w 1951 roku występowała w Teatrze Buffo (do 1954). | Po powrocie do Warszawy w 1951 roku występowała w Teatrze Buffo (do 1954). | ||
| Linia 19: | Linia 19: | ||
Po wojnie kontynuowała współpracę z Polskim Radiem. Występowała w popularnych ''Podwieczorkach przy mikrofonie'' oraz w audycjach z cyklu ''Satyrycy przed mikrofonem''. Zagrała wiele znaczących ról w Teatrze Polskiego Radia. W latach 80. i 90. była autorką felietonów kulturalnych ''Rozmowy o piosence'', które emitowano na antenie Programu I PR. | Po wojnie kontynuowała współpracę z Polskim Radiem. Występowała w popularnych ''Podwieczorkach przy mikrofonie'' oraz w audycjach z cyklu ''Satyrycy przed mikrofonem''. Zagrała wiele znaczących ról w Teatrze Polskiego Radia. W latach 80. i 90. była autorką felietonów kulturalnych ''Rozmowy o piosence'', które emitowano na antenie Programu I PR. | ||
| − | Na srebrnym ekranie zadebiutowała w drugiej połowie lat trzydziestych, | + | Na srebrnym ekranie zadebiutowała w drugiej połowie lat trzydziestych, będąc jeszcze studentką PIST. Po otrzymaniu zgody Aleksandra Zelwerowicza, zazwyczaj niechętnego występowaniu studentów w teatrach lub w filmie, zagrała główną rolę w filmie ''Kochaj tylko mnie'' (1935). Zaakceptowana przez prasę, krytyków, a zwłaszcza publiczność, stała się z dnia na dzień gwiazdą ekranu. Pamiętne role stworzyła w filmach ''Papa się żeni'' (1936), ''Gehenna'' (1938), ''Serce matki'' (1938), ''Wrzos'' (1938) i ''Złota maska''. Ten ostatni wprowadzony został na ekrany przez Niemców już po wybuchu wojny, w 1940 roku. Po wojnie zagrała m.in. w ''Irena do domu!'' (1955), ''Nikodemie Dyzmie'' (1956), ''Zaczarowanym podwórku'' (1974). W 1955 roku wystąpiła w ''Sprawie pilota Maresza'' (1955), filmie sensacyjnym, którego spora część akcji rozgrywała się w Szczecinie. Zdjęcia do tego filmu kręcono na lotnisku w Dąbiu. |
Wersja z 13:16, 2 wrz 2014
Lidia Wysocka (1916-2006) – aktorka, reżyser teatralny, kostiumograf, artystka estradowa
Spis treści
Życiorys
Lidia Wysocka ur. 24 czerwca 1916 roku w Rogaczewie k. Kijowa. Niemal całe swoje życie związała z Warszawą. Studiowała w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej pod kierunkiem Aleksandra Zelwerowicza. Studia ukończyła w 1938 roku. W tym samym roku zadebiutowała w Teatrze Polskim w Weselu Figara Pierre'a Beaumarchais'go. Ze sceną tą związana była do wybuchu II wojny światowej. W latach trzydziestych rozpoczęła współpracę z Polskim Radiem. Wystąpiła wówczas w pierwszej radiowej adaptacji powieści. Przed wojną dokonała także pierwszych nagrań płytowych jako piosenkarka.
Okupację przeżyła w Warszawie. Pracowała m.in. jako kelnerka w kawiarni „Na Antresoli” przy ul. Złotej. W marcu 1941 roku, w konsekwencji udanego zamachu dokonanego przez polskie podziemie na konfidencie gestapo, aktorze Igo Symie, została aresztowana i uwięziona na Pawiaku. Po kilku miesiącach została zwolniona. W 1943 roku została żoną aktora i reżysera Zbigniewa Sawana.
Po wojnie występowała w stolicy. Grała w Miejskich Teatrach Dramatycznych oraz w Teatrze Miniatura i Teatrze Nowym.
W roku 1947 wyjechała do Szczecina. Tu została aktorką Państwowego Teatru Polskiego, którego założycielem i dyrektorem był jej mąż. W Szczecinie zagrała m.in. w Jadzi wdowie i Zielonym gilu, sztukach specjalnie dla niej zaadaptowanych przez Juliana Tuwima. Znana z dobrego gustu, zajmowała się także projektowaniem kostiumów.
Po powrocie do Warszawy w 1951 roku występowała w Teatrze Buffo (do 1954).
W 1956 roku wraz z Karolem Szpalskim założyła literacko-artystyczny Kabaret Wagabunda, który zgromadził całą plejadę wybitnych aktorów, piosenkarzy i satyryków, m.in. Marię Koterbską, Zbigniewa Cybulskiego, Bogumiła Kobielę, Jeremiego Przyborę, Edwarda Dziewońskiego, Jacka Fedorowicza, Wiesława Michnikowskiego, Zdzisława Leśniaka. Była reżyserem i kierownikiem artystycznym kabaretu, z którym odbyła liczne tournée po Polsce i za granicą (m.in. USA, Kanada, Wielka Brytania, Czechosłaowacja, ZSRR. W zespole występowała do 1968 roku. W latach 1959-1966 prowadzony przez nią kabaret jako Scena Literatów i Aktorów „Wagabunda” podlegał Wojewódzkiemu Przedsiębiorstwu Imprez Artystycznych w Szczecinie, którym kierował Jacek Nieżychowski.
W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych występowała w Teatrze Syrena. Kontynuowała także karierę piosenkarską. Była uznaną odtwórczynią piosenki aktorskiej i piosenki z przełomu XiX i XX stulecia.
Po wojnie kontynuowała współpracę z Polskim Radiem. Występowała w popularnych Podwieczorkach przy mikrofonie oraz w audycjach z cyklu Satyrycy przed mikrofonem. Zagrała wiele znaczących ról w Teatrze Polskiego Radia. W latach 80. i 90. była autorką felietonów kulturalnych Rozmowy o piosence, które emitowano na antenie Programu I PR.
Na srebrnym ekranie zadebiutowała w drugiej połowie lat trzydziestych, będąc jeszcze studentką PIST. Po otrzymaniu zgody Aleksandra Zelwerowicza, zazwyczaj niechętnego występowaniu studentów w teatrach lub w filmie, zagrała główną rolę w filmie Kochaj tylko mnie (1935). Zaakceptowana przez prasę, krytyków, a zwłaszcza publiczność, stała się z dnia na dzień gwiazdą ekranu. Pamiętne role stworzyła w filmach Papa się żeni (1936), Gehenna (1938), Serce matki (1938), Wrzos (1938) i Złota maska. Ten ostatni wprowadzony został na ekrany przez Niemców już po wybuchu wojny, w 1940 roku. Po wojnie zagrała m.in. w Irena do domu! (1955), Nikodemie Dyzmie (1956), Zaczarowanym podwórku (1974). W 1955 roku wystąpiła w Sprawie pilota Maresza (1955), filmie sensacyjnym, którego spora część akcji rozgrywała się w Szczecinie. Zdjęcia do tego filmu kręcono na lotnisku w Dąbiu.
Zmarła 2 stycznia 2006 roku w Warszawie.
Twórczość teatralna (Szczecin)
| Tytuł | Autor | Reżyseria | Forma twórczości | Rola | Teatr | Data premiery |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Wiele hałasu o nic | William Shakespeare | Zbigniew Sawan | obsada aktorska | Beatrycze, synowica Leonata | Państwowy Teatr Polski | 22 stycznia 1949 |
| Wiosna w Norwegii | Stuart Engstrand | Lidia Wysocka, Seweryn Butrym, Stanisław Malatyński | reżyseria | Państwowy Teatr Polski | 9 marca 1949 | |
| Jadzia wdowa | Ryszard Ruszkowski | Zbigniew Sawan | asystent reżysera, kostiumy, obsada aktorska | Jadwiga | Państwowy Teatr Polski | 18 kwietnia 1949 |
| Seans | Noel Coward | Karol Borowski | kostiumy | Państwowy Teatr Polski | 16 sierpnia 1949 | |
| Bajka | Michaił Swietłow | Zbigniew Sawan | obsada aktorska | Katia | Państwowy Teatr Polski | 27 października 1949 |
| Zielony Gil | Tirso de Molina | Zbigniew Sawan | obsada aktorska | Donna Diana | Państwowy Teatr Polski | 12 stycznia 1950 |
| Niemcy | Leon Kruczkowski | Jan Perz | kostiumy | Państwowy Teatr Polski (scena filialna Teatr Współczesny) | 16 stycznia 1950 |
Afisze do sztuk z udziałem Lidii Wysockiej
Nagrody i wyróżnienia
- 1995 – nagroda m. st. Warszawy
- 1996 – Prometeusz'96 - Nagroda Artystyczna Polskiej Estrady za szczególne osiągnięcia dla sztuki estradowej
Odznaczenia
- 1967 – Odznaka 1000-lecia
- 1974 – Zasłużony Działacz Kultury
- 1978 – Złoty Krzyż Zasługi
