Ordynat Michorowski (TV)

Ordynat Michorowski (1970) – telewizyjna adaptacja powieści Heleny Mniszkówny.

Informacje o przedstawieniu

• autor: Helena Mniszkówna
• adaptacja: Teresa Worono
• reżyseria: Ryszard Zawidowski
• realizacja TV: Ryszard Zawidowski
• scenografia: Barbara Jankowska
• kamery: Andrzej Kobyliński
• wykonawcy: Krystyna Bigelmajer, Ewa Milde, Jerzy Korsztyn, Wojciech Kostecki, Wiesław Zwoliński
• produkcja: TV Szczecin 1970
• emisja: 31 maja 1970, godz. 17.10 (TV 1 - Teatr Niedzielny)

O spektaklu

• (...) Telewizja szczecińska zaprezentowała kolejną adaptację popularnego w latach trzydziestych kiczu literackiego - „Ordynata Michorowskiego”. Zabawa przygotowana została według recepty umówionych znaków, jako że wątki, postacie, sytuacje widowiska zaczerpnięto z pierwowzoru doskonale znanego i sławnego, a na tyle już klasycznego, że od dawna dojrzał do sparodiowania. Autorka scenariusza telewizyjnego ograniczyła się tutaj do niektórych wątków fabularnych powieści i do zaprezentowania niektórych tylko postaci. Nowum było natomiast wprowadzenie narratorki, interpretatorki i czytelniczki książki, której interwencja miała organizować akcję widowiska, komentować ją, a zarazem zapewnić dystans do rozgrywających się spraw, czyli tzw. przymrużenia oka. Owo, zbyt jawnie tu zaznaczone, nie było zresztą niezbędne, bowiem po pierwsze - rzecz tłumaczyła się sama przez się w wyśmienitych frazach literackich, celnie zresztą wybranych, a po drugie - spektakl uzyskał w ten sposób niepotrzebny podwójny dystans, albowiem aktorzy, dobrze zresztą dobrani do ról światowców, dam i dżentelmenów z najlepszego towarzystwa, pokpiwali tu jawnie z samych siebie. I choć autorzy oraz wykonawcy „Ordynata Michorowskiego” nie zamierzali być obrazoburcami ani nowatorami w dziedzinie telewizyjnej rozrywki, biorąc do przeróbki po prostu niezawodne ulęgałki, uczynili to z werwą, znajomością komicznego efektu i bez natręctwa w przerysowaniu. Taka parodia to - jak się okazuje - niezła droga do stworzenia niedzielnego spektaklu rozrywkowego, który w telewizji nie rodzi się w nadmiarze. (BK, Niezawodne ulęgałki, „Ekran 1970 nr 24, s. 21)

Bibliografia

• Z anteny PR i ekranu TV. Rocznik 1971 (pod red. Jerzego Łańcuta), Wydawnictwa Radia i Telewizji, Warszawa 1971

Inne źródła

• Strona internetowa Instytutu Teatralnego im. Z. Raszewskiego w Warszawie

Autor opracowania: Andrzej Androchowicz