Wiesław Wodecki: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 10: | Linia 10: | ||
W 1969 roku powrócił do Wrocławia, gdzie w tamtejszym Ośrodku TV wyreżyserował wiele głośnych spektakli z repertuaru rosyjskiego i niemieckiego, m.in. ''Braci Lautensack''. Był autorem i reżyserem głośnego widowiska ''Rzecz o zagładzie miasta'' („Złoty Ekran” 1970). Widowisko to było później grane w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu (sto przedstawień). | W 1969 roku powrócił do Wrocławia, gdzie w tamtejszym Ośrodku TV wyreżyserował wiele głośnych spektakli z repertuaru rosyjskiego i niemieckiego, m.in. ''Braci Lautensack''. Był autorem i reżyserem głośnego widowiska ''Rzecz o zagładzie miasta'' („Złoty Ekran” 1970). Widowisko to było później grane w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu (sto przedstawień). | ||
| − | Za działalność w „Solidarności” internowany podczas stanu wojennego. Po zwolnieniu i przejściu na emeryturę zamieszkał w Ligocie Pięknej k. Wrocławia, gdzie wybudował dom. Zajął się ogrodnictwem i pszczelarstwem. Na krótko | + | Za działalność w „Solidarności” został internowany podczas stanu wojennego. Po zwolnieniu i przejściu na emeryturę zamieszkał w Ligocie Pięknej k. Wrocławia, gdzie wybudował dom. Zajął się ogrodnictwem i pszczelarstwem. Na krótko powrócił do telewizji. Równocześnie zajął się twórczością literacką. Książki pisane w latach 80. publikował w drugim obiegu. Od 1992 roku ponownie podjął współpracę z „Gazetą Robotniczą” (ob. „Polska Gazeta Wrocławska”), gdzie na łamach „Magazynu Tygodniowego zamieszczał felietony w cyklu ''Racje i aberracje Wiesława Wodeckiego'' (od 1993). Z gazetą tą związany do 2005 roku. Później publikował swoje felietony ''Na przyzbie'' (w czasie choroby ''na przyzbie przyszpitalnej'') w „Nowej Gazecie Trzebnickiej”. Ostatni z felietonów wydrukowano już po jego śmierci. |
| − | |||
| + | Zmarł [[31 grudnia]] [[2010]] w Ligocie Pięknej k. Wrocławia. | ||
| + | Był żonaty z Teresą, z którą miał córkę Ewę, architekta i scenografa teatralnego, oraz syna Witolda, lekarza weterynarii (zm. 1981). | ||
<br/><br/> | <br/><br/> | ||
Wersja z 22:57, 7 sty 2013
Wiesław Wodecki (1927-2010) – reżyser i scenarzysta telewizyjny, dziennikarz, publicysta, pisarz
Życiorys
Wiesław Wodecki urodził się 9 października 1927 w Pińczowie na Kielecczyźnie. W czasie wojny był żołnierzem AK. W lipcu 1945 roku zamieszkał we Wrocławiu. Tu studiował m.in. polonistykę, historię, socjologię. Ukończył prawo na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 1946–1948 był członkiem Związku Niezależnego Młodzieży Socjalistycznej i Polskiej Partii Socjalistycznej. Od 1948 do 1981 roku należał do PZPR.
Jeszcze w czasie studiów dorabiał pisaniem do „Gazety Robotniczej”
W latach sześćdziesiątych pracował w Ośrodku Telewizyjnym w Szczecinie, w którym stworzył Teatr Telewizji. Wspólnie z Juliuszem Burskim zaadaptował i wyreżyserował cykl widowisk Wieczory z Conradem, za który otrzymał „Złoty Ekran”.
W 1969 roku powrócił do Wrocławia, gdzie w tamtejszym Ośrodku TV wyreżyserował wiele głośnych spektakli z repertuaru rosyjskiego i niemieckiego, m.in. Braci Lautensack. Był autorem i reżyserem głośnego widowiska Rzecz o zagładzie miasta („Złoty Ekran” 1970). Widowisko to było później grane w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu (sto przedstawień).
Za działalność w „Solidarności” został internowany podczas stanu wojennego. Po zwolnieniu i przejściu na emeryturę zamieszkał w Ligocie Pięknej k. Wrocławia, gdzie wybudował dom. Zajął się ogrodnictwem i pszczelarstwem. Na krótko powrócił do telewizji. Równocześnie zajął się twórczością literacką. Książki pisane w latach 80. publikował w drugim obiegu. Od 1992 roku ponownie podjął współpracę z „Gazetą Robotniczą” (ob. „Polska Gazeta Wrocławska”), gdzie na łamach „Magazynu Tygodniowego zamieszczał felietony w cyklu Racje i aberracje Wiesława Wodeckiego (od 1993). Z gazetą tą związany do 2005 roku. Później publikował swoje felietony Na przyzbie (w czasie choroby na przyzbie przyszpitalnej) w „Nowej Gazecie Trzebnickiej”. Ostatni z felietonów wydrukowano już po jego śmierci.
Zmarł 31 grudnia 2010 w Ligocie Pięknej k. Wrocławia.
Był żonaty z Teresą, z którą miał córkę Ewę, architekta i scenografa teatralnego, oraz syna Witolda, lekarza weterynarii (zm. 1981).
Twórczość literacka
- 1984 – Listy do Leona - Przedświt, Warszawa
- 1987 – Moskwa Plac Czerwony – 28 maja, godz. 19.30 - Oficyna Niepokornych, Wrocław
- 1988 – Komando KZC-0423 - Oficyna Niepokornych, Wrocław (także Toronto 1990)
- 1989 – Nowo-Twór. Szkice o Rosji - Oficyna Niepokornych, Wrocław
- 1996 – 3 po 3 razy 60, wydane z Magazynu (felietony wspólnie z A. Malakiem i M. Burzyńskim)
- 2006 – W Pińczowie dnieje (felietony)
- 2008 – Herbata na żyletce (wspomnienia)
- 2009 – Listy do Ity
Ciekawostki
- w 1997 roku Andrzej Androchowicz zrealizował film dokumentalny Racje i aberracje Wiesława Wodeckiego przedstawiający sylwetkę publicysty i reżysera
