Heinrich von der Osten
| Heinrich von der Osten | |||
| landrat | |||
|
| |||
| Data urodzenia | 1603 | ||
| Miejsce urodzenia | Stolpe | ||
| Data śmierci | 18 sierpnia 1659 | ||
| Miejsce śmierci | Batevitz | ||
| Miejsce spoczynku | kościół św. Mikołaja w Stralsundzie | ||
| Lata działalności | 1630-1659 | ||
| Narodowość | niemiecka | ||
Heinrich von der Osten (1603-1659) - pomorski landrat.
Życiorys
Heinrich (Hinrich) von der Osten urodził się w 1603 roku w Stolpe nad Pianą. Był przedstawicielem szlacheckiego rodu, dziedzicem Plüggentin, Penkun, Batevitz i Dubkevitz.
Jego ojciec Henning (1563-1626) był pomorskim landratem. W 1621 roku Heinrich udał się do Lipska, gdzie studiował historię i uczył się łaciny. Trzy lata później wyjechał do Lejdy, gdzie kontynuował studia i dodatkowo uczył się francuskiego. Podczas podróży edukacyjnej zwiedził Niderlandy, m.in. Hagę. W 1626 roku powrócił w rodzinne strony, aby przejąć zarząd nad dobrami rodzinnymi. Po śmierci ojca książę Bogusław XIV powołał Heinricha na stanowisko radcy sądu nadwornego w Wolgast (Wołogoszczy). Kiedy w sierpniu 1626 roku miasto oblegały i plądrowały wojska duńskie Chrystiana IV, radcy udało się zbiec do Szczecina. Rok później udał się na krótko do Hamburga. Po powrocie do Szczecina w 1630 roku książę mianował go landratem. Po śmierci władcy tytułowany był królewskim szwedzkim landratem.
W 1633 roku ożenił się w Szczecinie z Elisabeth Cathariną von der Osten, wdową po młodszym bracie. Urodziło im się 10 dzieci: 6 synów (3 zmarło w dzieciństwie) oraz 4 córki.
Podczas pobytu w Batevitz w lipcu 1659 roku podupadł na zdrowiu, mdłości uniemożliwiały mu normalne funkcjonowanie.
Zmarł 18 sierpnia 1659 roku w Batevitz, pochowany 8 lutego 1660 w kościele św. Mikołaja w Stralsundzie.
Bibliografia
- Balthasar, Ausustin. Einige und höchste Seelen-Vergnügligkeit in Gott; Bey der ... Leichbestättigung Des ... Herrn. Hinrich von der Osten ... . Stralsund: Reuman, 1660.
- Grosses vollständiges Universallexicon aller Wissenschaften und Künste. Bd. 25. Halle und Leipzig: Zedler, 1740, szp. 2249-2250.
