Witold Lendzion
| Witold Lendzion | |||
| dziennikarz radiowy i telewizyjny | |||
| |||
| Data urodzenia | 16 września 1918 | ||
| Miejsce urodzenia | Toruń | ||
| Data śmierci | 23 października 1983 | ||
| Miejsce śmierci | Szczecin | ||
| Miejsce spoczynku | Cmentarz Centralny w Szczecinie (kw. 84A-9-17) | ||
| Lokalizacja grobu | zobacz na mapie | ||
Witold Lendzion (1918-1983) – dziennikarz radiowy i telewizyjny
Życiorys
Witold Lendzion urodził się 16 września 1918 roku w Toruniu. Uczęszczał do tamtejszego liceum o profilu klasycznym. Później służył w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu.
Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. W październiku tego samego roku trafił do niewoli niemieckiej, skąd wkrótce uciekł. W Wielkopolsce wstąpił do podziemnej organizacji „Polska żyje”. W październiku 1940 roku został aresztowany i osadzony w więzieniu w Grudziądzu. W marcu 1941 roku został stamtąd wywieziony i kolejno więziony w obozach koncentracyjnych w Stutthofie (Sztutowo), Auschwitz (Oświęcim) i w Leitmeritz (Litomierzyce) – filii obozu we Flossenbürgu.
Po zakończeniu wojny zamieszkał w Bytowie (1945). Później przeniósł się do Miastka, a następnie do Mogilna, gdzie pracował w Powiatowym Urzędzie Ziemskim Związku Zawodowego Samopomocy Chłopskiej. Zaocznie studiował w Wyższej Szkole Nauk Administracyjnych w Łodzi.
W 1950 roku podjął pracę reportera w Rozgłośni Polskiego Radia w Poznaniu. W 1953 roku, za „niesłuszny politycznie” reportaż, piętnujący nadużycia w skupach zboża w Lesznie, karnie został przeniesiony do Rozgłośni PR w Szczecinie. Początkowo, nie posiadając stałego zatrudnienia, pracował w Redakcji Morskiej. Na stałe został zatrudniony od 1 sierpnia 1954 roku. Pracował jako radiowy sprawozdawca sportowy. Był redaktorem, a potem kierownikiem Redakcji Publicystyczno-Informacyjnej (m.in. komentował pochody pierwszomajowe). Później pracował w Redakcji Wiejskiej PR (do 30 września 1978). W 1963 roku objął stanowisko kierownika tej redakcji. Był autorem programów dla wsi. Współpracował także z ogólnopolskim programem PR dla zagranicy, prowadzonym w języku niemieckim (tzw. Redakcja Niemiecka), dla którego współtworzył cykliczną audycję W rytmie życia kraju. Nawiązał i utrzymywał stałe kontakty z Rozgłośnią Radiową w Rostocku w Niemieckiej Republice Demokratycznej, dla której przygotowywał kilkuminutowy komentarz przedstawiający życie na zachodnich ziemiach Polski oraz najważniejsze wydarzenia gospodarcze kraju (m.in. dla magazynu Dookoła Bałtyku).
Niemal od początku istnienia współpracował z Ośrodkiem Telewizyjnym w Szczecinie, gdzie realizował i prowadził programy o tematyce wiejskiej i oświatowej. Był pomysłodawcą i jednym z współtwórców Telewizyjnego Technikum Rolniczego, unikatowego w skali europejskiej cyklicznego programu kształcącego pokolenia młodych rolników w zakresie mechanizacji rolnictwa, hodowli zwierząt, uprawy roślin, nauk ścisłych i humanistycznych (około 140 godzin rocznie). Wychował wielu dziennikarzy radiowych i telewizyjnych, m.in. Jacka Kamińskiego i Jana Sylwestrzaka, którzy kontynuowali działalność Telewizyjnego Technikum Rolniczego. W latach 1969-1978 kierował Redakcją Publicystyczno-Informacyjną Ośrodka Telewizyjnego w Szczecinie.
Działał w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację oraz w Komisji ds. Badania Zbrodni Hitlerowskich. Był członkiem PZPR.
Dwukrotnie żonaty. Z Honoratą z d. Modrzyńską (1921-1973) miał córkę Jolantę. Druga żona, Irena (1933-2019), była kierowniczką księgarni Klubowej przy placu Lotników 16 w Szczecinie.
Zmarł 23 października 1983 roku w Szczecinie. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym (kw. 84A-9-17).
Z rodzinnego archiwum
Z żoną Honoratą (1946)
Wybrane audycje radiowe
- 1954 – Ich dzieło (wspólnie z Marcelą Zimerman)
- 1963-1967 – Z mikrofonem i ołówkiem po Ziemi Szczecińskiej (cykl audycji realizowany wspólnie z Werą Srokowską i Zbigniewem Bienioszkiem)
- 1965 – Spotkanie przyjaźni
- 1967 – Rostock pozdrawia Szczecin
- 1972 – Rostock pozdrawia Szczecin (wspólnie z Jürgenem Röslerem i Ingrid Kuhweld z Radia Rostock)
- 1974 – Rostock pozdrawia Szczecin (wspólnie z Lotharem Lenzem z Radia Rostock)
- W rytmie życia kraju (w jęz. niemieckim)
Wybrane programy telewizyjne
- 1966 – To, co najlepsze (wspólnie z Ireneuszem Dulębą i Włodzimierzem Piotrowskim)
- 1970-1983 – Telewizyjne Technikum Rolnicze (cykl realizowany wspólnie z Janem Sylwestrzakiem i później, po śmierci Witolda Lendziona, kontynuowanym przez niego do 1990)
Z realizatorem Krystianem Woźniewiczem podczas realizacji programu telewizyjnego (lata 70.)
Nagrody i wyróżnienia
- 1970 – nagroda Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Szczecinie za upowszechnianie kultury
- 1973 – nagroda zespołowa (Jacek Kamiński, Andrzej Kobyliński, Krystian Woźniewicz, Bogdan Kondratt) Ministra Rolnictwa za cykl programów oświatowych Telewizyjne Technikum Rolnicze
- 1974 – nagroda zespołowa (Jacek Kamiński, Andrzej Kobyliński, Krystian Woźniewicz, Bogdan Kondratt) Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za cykl programów oświatowych Telewizyjne Technikum Rolnicze
Odznaczenia
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Złoty Krzyż Zasługi
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- 1966 – Odznaka Tysiąclecia Państwa Polskiego
- 1970 – Złota Honorowa Odznaka Radia i Telewizji
- 1975 – Medal XXX-lecia „Gryf Pomorski” za zasługi dla Pomorza Zachodniego
- 1975 – medal Prezydium ZG SDP za 25 lat działalności zawodowej
Bibliografia
- Fikcja czy rzeczywistość? Wybór audycji Polskiego Radia Szczecin z lat 1946-1989 (oprac. Paweł Szulc), IPN, Szczecin 2009
- Słowem i piórem. 50 lat szczecińskiego dziennikarstwa na Pomorzu Zachodnim (pod red. Tadeusza Białeckiego), SDRP, Szczecin 1996
- 60 lat Polskiego Radia Szczecin (pod red. Mariana Kowalskiego), Polskie Radio Szczecin, Szczecin 2005
- Paweł Szulc, Zniewolony eter. Polskie Radio Szczecin w latach 1945-1989, IPN, Szczecin 2012
Inne źródła
- Informacje i materiały uzyskane od Jolanty Adamskiej
