Aleksander Szynagel
| Aleksander Szynagel | |||
| lekarz kardiolog | |||
|
| |||
| Data urodzenia | 30 stycznia 1910 r. | ||
| Miejsce urodzenia | Wieliczka | ||
| Data śmierci | 10 maja 1968 r. | ||
| Miejsce śmierci | Szczecin | ||
| Miejsce spoczynku | Cmentarz Centralny w Szczecinie, kw. 21, rz. 2, grób nr 13 | ||
Aleksander Szynagel (Schynagel) (1910–1968), lekarz kardiolog
Życiorys
Aleksander Szynagel urodził się w Wieliczce w rodzinie notariusza Jakuba Szynagela i Anny z d. Rozenzweig. Miał pięcioro rodzeństwa; trzech braci i dwie siostry. Bracia Marek i Artur w 1934 roku wyemigrowali do USA. Matka, ojciec, brat Henoch i siostry zginęli w czasie wojny.
Aleksander zdał maturę w Wieliczce w 1926 roku, w latach 1928-1935 studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Dyplom lekarza uzyskał w 1939 roku.
Po wybuchu II wojny światowej znalazł się na terenie ZSRR, gdzie został wcielony do Armii Czerwonej i skierowany do służby jako lekarz. Ożenił się z Rosjanką, która zginęła na froncie. W 1941 r. znalazł się w Abakanie. Został szefem lazaretu i wraz z Armią Białoruską przeszedł cały szlak bojowy aż do Polski, dosłużywszy się stopnia majora.
Po zakończeniu wojny w 1945 r. wrócił do Krakowa. Został skierowany do Krynicy Górskiej na kurs specjalistyczny z kardiologii. W Krakowie poznał drugą żonę (wyzwoloną przez amerykanów z obozu), z którą ożenił się w listopadzie 1946 roku. W tym też roku przyjechał do Szczecina i jako osadnik wojskowy został skierowany do pracy w 109. Szpitalu Garnizonowym, gdzie podjął pracę jako kardiolog i internista. W późniejszym czasie został ordynatorem oddziału interny. Równocześnie organizował służbę zdrowia na terenie Szczecina. Pracował jako kardiolog w Przychodni Kolejowej prowadząc równolegle w domu praktykę prywatną oraz międzyszkolną poradnię dla dzieci.
W 1955 r. z powodów zdrowotnych zrezygnował z pracy w szpitalu. W 1965 r. brat przywiózł mu z USA nowoczesny aparat do EKG, który był pierwszym takim w Szczecinie.
Pracując w wojsku doszedł do rangi podpułkownika. Miał szereg odznaczeń wojskowych zarówno radzieckich, jak i polskich, z których najwyżej cenił Krzyż Grunwaldu. Zmarł na skutek kolejnego zawału serca 10 maja 1968 roku. Pozostawił dwoje dzieci: Annę i Michała, który po 1968 r. wyemigrował do Szwecji.
