Edmund Miłoszewicz
| inż. Edmund Miłoszewicz | |||
| inżynier komunikacji, pedagog | |||
| |||
| Data urodzenia | 8 marca 1927 | ||
| Miejsce urodzenia | Ciuliszki | ||
| Data śmierci | 19 sierpnia 1997 | ||
| Miejsce śmierci | Szczecin | ||
| Miejsce spoczynku | Cmentarz Centralny w Szczecinie | ||
| Lokalizacja grobu | zobacz na mapie | ||
Edmund Miłoszewicz (1927-1997) – inż. komunikacji, pedagog
Życiorys
Edmund Miłoszewicz urodził się 8 marca 1927 roku w Ciuliszkach (obec. Litwa). Był synem Wincentego Miłoszewicza i Marii z d. Ejtminowicz. Języka polskiego uczył go dziadek. Wskutek różnych zawirowań politycznych, po wojnie, pod przybranym nazwiskiem uciekł do Bydgoszczy. Tu zamieszkał u swojego wuja, Stanisława Ejtminowicza, który z wykształcenia był geodetą. Zaczął pracować w zakładach farmaceutycznych. Wieczorowo chodził do gimnazjum, a potem do liceum. Mimo iż na Litwie nie uczęszczał do żadnej polskiej szkoły, egzamin maturalny zdał z pierwszą lokatą. Dzięki temu przypadł mu wybór dowolnej uczelni technicznej w kraju. Jeszcze w trakcie pracy i nauki dorywczo uczył się podstaw geodezji i praktykował pod kierunkiem wuja.
Studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej, a później na Wydziale Komunikacji Politechniki Warszawskiej (1956).
Po ukończeniu studiów przeniósł się do Szczecina, gdzie został zatrudniony w Pomorskiej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych jako kierownik budowy.
W latach 1965-1987 pracował na stanowisku zastępcy dyrektora i naczelnego inżyniera w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Robót Drogowych (późniejsze Komunalne Przedsiębiorstwo Robót Inżynieryjnych) w Szczecinie. Zajmował się m.in. budową i przebudową tras i węzłów komunikacyjnych.
Był jednym z najbardziej zasłużonych specjalistów z zakresu modernizacji układów komunikacyjnych miasta. Z jego inicjatywy wprowadzono wiele usprawnień w budownictwie komunalnym.
W latach 1966-1975 społecznie zajmował się doradztwem technicznym w Wojewódzkim Klubie Techniki i Racjonalizacji przy szczecińskim oddziale Naczelnej Organizacji Technicznej. Ponadto był konsultantem w Biurze Studiów i Projektów Rozwoju Przestrzennego Województwa Szczecińskiego (1972-1975). Działał także w Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Komunikacji. W latach 1987-1997 był jego Sekretarzem. Za wieloletnie zasługi otrzymał tytuł członka honorowego Oddziału Szczecińskiego SIiTK.
Pracował także jako pedagog. W latach 1961-1965 był asystentem w Katedrze Geodezji na Politechnice Szczecińskiej. Przez wiele lat nauczał także w Technikum Kolejowym w Szczecinie.
Był wieloletnim członkiem NOT oraz Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji.
Żonaty z Kazimierą z d. Siodłowską (1930-2008). Córka Grażyna, absolwentka Wydziału Budownictwa Politechniki Szczecińskiej i Østfold University College w Halden, prowadzi rodzinną firmę samochodową w Norwegii. Syn, Olgierd Jerzy, jest architektem. Prowadzi biuro architektoniczne w Londynie.
Zmarł 19 sierpnia 1997 w Szczecinie. Został pochowany 26 sierpnia na Cmentarzu Centralnym (kw. 43A-6-10).
Z prywatnego archiwum
Podczas pomiarów geodezyjnych na praktyce studenckiej w Bieszczadach
Po ukończeniu studiów na Politechnice Gdańskiej
Edmund Miłoszewicz (pierwszy z lewej) podczas pomiarów w al. Piastów w Szczecinie koło budynku Wydziału Budownictwa i Architektury Politechniki Szczecińskiej
Z pracownikami DOKP podczas remontu mostu kolejowego w Szczecinie. Drugi z lewej: przyjaciel i wieloletni współpracownik inż. Miłoszewicza, mgr inż. Henryk Wawrzyniak
W Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Robót Drogowych przy al. Wojska Polskiego
Nagrody i wyróżnienia
- wpis do „Księgi Zasłużonych NOT”
- Członek Honorowy Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji
Źródła
- Informacje i materiały uzyskane od córki, Grażyny Miłoszewicz
