Jan z Kostrzyna

Jan z Kostrzyna (Hans, Johann von Küstrin) - margrabia brandenburski z rodu Hohenzollernów, rządził w latach 1535 - 1571.

Po śmierci margrabiego Joachima I Nestora (1535) doszło do podziału Brandenburgii między jego synów: Joachima II Hektora a Jana. Pierwszy otrzymał tzw. marchie elektoralną (z której był elektorem - arcykomornikiem Rzeszy), drugiemu przypadły rządy w Nowej Marchii.

Domeną Jana, który od swojej siedziby - Kostrzyna - zwany był margrabią Janem z Kostrzyna były:

• właściwa Nowa Marchia, obejmująca tereny na wschód od Odry (z niewielkim wyjątkiem w powiecie chojeńskim) i na północ od Warty
• ziemia lubska
• księstwo krośnieńskie
• ziemia torzymska

Ponadto margrabia Jan rościł sobie przejściowo prawa do księstwa szczecińskiego (konflikt o charakterze religijno-politycznym z książętami pomorskimi).

W okresie panowania margrabiego doszło do swego rodzaju wyodrębnienia się politycznego Nowej Marchii z Brandenburgii.

Reformacja

W 1535 roku Jan z Kostrzyna przyjął komunię pod dwiema postaciami. Wkrótce po nim uczynił tak samo jego brat, elektor Joachim II. Akt ten uznaje się za symboliczny początek reformacji w Nowej Marchii i Brandenburgii. Do 1613 roku dynastia Hohenzollernów była wyznania luterańskiego. W tym roku elektor Jan Zygmunt zmienił wyznanie na kalwińskie. Wbrew postanowieniom pokoju augsburskiego (1555) nie pociągnęło to zmiany wyznania przez poddanych.

W 1531 roku został powołany związek szmalkaldzki, który skupiał protestanckich książąt Rzeszy. Wbrew woli Joachima II, margrabia Jan przystąpił do związku, jednak podczas I wojny szmalkaldzkiej, zakończonej zwycięstwem cesarza Karola V walczył po stronie cesarskiej.