Jan z Kostrzyna
Jan z Kostrzyna (Hans, Johann von Küstrin) - margrabia brandenburski z rodu Hohenzollernów, rządził w latach 1535 - 1571.
Po śmierci margrabiego Joachima I Nestora (1535) doszło do podziału Brandenburgii między jego synów: Joachima II Hektora a Jana. Pierwszy otrzymał tzw. marchie elektoralną (z której był elektorem - arcykomornikiem Rzeszy), drugiemu przypadły rządy w Nowej Marchii.
Domeną Jana, który od swojej siedziby - Kostrzyna - zwany był margrabią Janem z Kostrzyna były:
- właściwa Nowa Marchia, obejmująca tereny na wschód od Odry (z niewielkim wyjątkiem w powiecie chojeńskim) i na północ od Warty
- ziemia lubska
- księstwo krośnieńskie
- ziemia torzymska
Ponadto margrabia Jan rościł sobie przejściowo prawa do księstwa szczecińskiego (konflikt o charakterze religijno-politycznym z książętami pomorskimi).
W okresie panowania margrabiego doszło do swego rodzaju wyodrębnienia się politycznego Nowej Marchii z Brandenburgii.
Reformacja
W 1535 roku Jan z Kostrzyna przyjął komunię pod dwiema postaciami. Wkrótce po nim uczynił tak samo jego brat, elektor Joachim II. Akt ten uznaje się za symboliczny początek reformacji w Nowej Marchii i Brandenburgii. Do 1613 roku dynastia Hohenzollernów była wyznania luterańskiego. W tym roku elektor Jan Zygmunt zmienił wyznanie na kalwińskie. Wbrew postanowieniom pokoju augsburskiego (1555) nie pociągnęło to zmiany wyznania przez poddanych.
W 1531 roku został powołany związek szmalkaldzki, który skupiał protestanckich książąt Rzeszy. Wbrew woli Joachima II, margrabia Jan przystąpił do związku, jednak podczas I wojny szmalkaldzkiej, zakończonej zwycięstwem cesarza Karola V walczył po stronie cesarskiej.