Schele (ród)

Schele (ród) (łac. Luscus - oznacza „zezowaty”) – jeden z najstarszych rodów (XII – XIV w.) Pomorza i Szczecina, zapewne stanu rycerskiego. W Szczecinie byli rajcami oraz pełnili funkcje sołtysa/wójta miejskiego.

Członkowie tego rodu byli notowani jako mieszczanie Kołobrzegu (Fryderyk, 1289). Byli także wasalami książąt pomorskich:

rycerz Woyno (1277)
Henryk, wójt Bogusława IV, w 1289 został zapisany jako obecny przy rezygnacji kapituły kolegiaty mariackiej z dochodów mennicy, komory celnej i patronatu nad kościołem w Warszewie, na rzecz cysterek.

Rajcą miejskim (1291 – 1301) i sołtysem Szczecina (1309) był|Jan Starszy (Johannes Schele). W radzie miejskiej zasiadał także jego syn, Jan Młodszy (od 1297).

Najprawdopodobniej do tej rodziny należał szczeciński wójt, zapisany w aktach historycznych jako Bernard Schell, współzarządzający miastem w latach (1319 – 1334). Dziedziczne sołectwo Szczecińskie^[1] odkupił od Barfotów, co w 1321 zostało potwierdzone nadaniem mu sołectwa, jako lenna książęcego Ottona I, wraz z prawem dziedziczenia i gospodarstwem sołtysim w Górnym Wiku (obecnie ul. Sołtysia).

Nazwisko Schele nosił rajca strzałowski, Wiktor Schele, który w 1679 roku wchodził w skład poselstwa szczecińsko-pomorskiego. Posłowie ubiegali się u władz szwedzkich o pomoc w odbudowie prowincji i Szczecina po wojnie z Branderburgią oraz wyjednanie u władz Brandenburgii przywilejów handlowych umożliwiających handel z tym sąsiadem^[2].

Przypisy

↑ Urząd sołtysa stał się dziedziczny w pocz. XIV w. i był przedmiotem transakcji handlowych. W: Dzieje Szczecina - Wiek X-1805. T.2. Red. Gerard Labuda. Warszawa – Poznań, PWN, 1983. ISBN83-01-04344-X. s. 134.
↑ Dzieje Szczecina - Wiek X-1805. T.2. Red. Gerard Labuda. Warszawa – Poznań, PWN, 1983. ISBN83-01-04344-X. s. 431.