Schele (ród)
Schele (ród) (łac. Luscus - oznacza „zezowaty”) – jeden z najstarszych rodów (XII – XIV w.) Pomorza i Szczecina, zapewne stanu rycerskiego. W Szczecinie byli rajcami oraz pełnili funkcje sołtysa/wójta miejskiego.
Członkowie tego rodu byli notowani jako mieszczanie Kołobrzegu (Fryderyk, 1289). Byli także wasalami książąt pomorskich:
- rycerz Woyno (1277)
- Henryk, wójt Bogusława IV, w 1289 został zapisany jako obecny przy rezygnacji kapituły kolegiaty mariackiej z dochodów mennicy, komory celnej i patronatu nad kościołem w Warszewie, na rzecz cysterek.
Rajcą miejskim (1291 – 1301) i sołtysem Szczecina (1309) był|Jan Starszy (Johannes Schele). W radzie miejskiej zasiadał także jego syn, Jan Młodszy (od 1297).
Najprawdopodobniej do tej rodziny należał szczeciński wójt, zapisany w aktach historycznych jako Bernard Schell, współzarządzający miastem w latach (1319 – 1334). Dziedziczne sołectwo Szczecińskie[1] odkupił od Barfotów, co w 1321 zostało potwierdzone nadaniem mu sołectwa, jako lenna książęcego Ottona I, wraz z prawem dziedziczenia i gospodarstwem sołtysim w Górnym Wiku (obecnie ul. Sołtysia).
Nazwisko Schele nosił rajca strzałowski, Wiktor Schele, który w 1679 roku wchodził w skład poselstwa szczecińsko-pomorskiego. Posłowie ubiegali się u władz szwedzkich o pomoc w odbudowie prowincji i Szczecina po wojnie z Branderburgią oraz wyjednanie u władz Brandenburgii przywilejów handlowych umożliwiających handel z tym sąsiadem[2].
Przypisy
- ↑ Urząd sołtysa stał się dziedziczny w pocz. XIV w. i był przedmiotem transakcji handlowych. W: Dzieje Szczecina - Wiek X-1805. T.2. Red. Gerard Labuda. Warszawa – Poznań, PWN, 1983. ISBN83-01-04344-X. s. 134.
- ↑ Dzieje Szczecina - Wiek X-1805. T.2. Red. Gerard Labuda. Warszawa – Poznań, PWN, 1983. ISBN83-01-04344-X. s. 431.
Bibliografia
- Encyklopedia Szczecina. T.2. Red. Tadeusz Białecki. Szczecin: Uniwersytet Szczeciński, 2000. ISBN 83-7241-089-5. s. 313.
Zobacz też